عکاسی انتزاعی

http://emruzi.com/up/uploads/13648373301.jpg

عکاسی نیز مانند هر هنر دیگری، میتواند آبستره یا انتزاعی باشد. البته این کار در عکس بسیار مشکل تر است. زیرا عکس کاملا به واقعیت وابسته است. در حالی که چنین وابستگی در نقاشی وجود ندارد. زمانی نقاشی را نیز غیر انتزاعی می دانستند. و تنها موسیقی را هنری آبستره معرفی میکردند. در حالی که اکنون نقاشی آبستره اهمیت زیادی دارد. انتزاعی یا آبستره، در برابر واقعیت قرار میگیرد. واقعی چیزی است که در جهان وجود داشته باشد و انتزاعی چیزی که به شکل خالصش در جهان نباشد. به عنوان مثال در جهان خارج موجودات مختلفی هستند که به گروهی از آن ها انسان می گوییم. آنچه در جهان وجود دارد یک انسان خاص با تمام خصوصیاتش است. نه انسان در معنای کلی اش، که به عنوان مثال نه سیاه پوست است نه سفید پوست و نه زرد پوست. پس انسان خاص واقعی است. و انسان کلی انتزاعی است. انسان کلی را از روی واقعیت انتزاع کرده ایم، یعنی برخی خصوصیات آن را که به نظر ما کم اهمیت بوده است از آن جدا کرده ایم. و مفهومی ذهنی ساخته ایم. مثلا قد و وزن به نظر ما اهمیت چندانی نداشته است. در نتیجه در مفهوم ذهنی ما وجود ندارد. در حالی که هر انسانی که در جهان خارج وجود دارد قد و وزنی دارد. انتزاع های ذهن ما در خارج ما به ازا دارند. ولی خودشان در جارج وجود ندارند. حال اگر شما بتوانید در عکسی خود به نوعی قد و وزن انسانی را حذف کنید و کاری کنید که تنها مفهوم انسانیت او منتقل شود، عکس شما آبستره خواهد بود.
در کل در هنر دو نوع انتزاع استفاده میشود. یکی پدید آوردن چیزهایی که در خارج وجود ندارند، یعنی واقعی نیستند، و دیگری بازنمایی واقعیت ها با حذف برخی چیزهای غیر ضروری آن ها. حالت اول در عکاسی ممکن نیست. و تنها حالت دوم باقی میماند. در این حالت هنرمند با حذف برخی خصوصیات یک چیز، تاکید بیشتری بر جنبه های مهمتر سوژه میکند و به بیننده امکان میدهد که سوژه را از همان جنبه ای که او میبیند ببیند. پس میتوان با حذف کردن به هنر آبستره رسید. به عنوان مثال حذف رنگ ها، یعنی ساختن یک تصویر سیاه و سفید، را در نظر بگیرید. این کار قدمی است در جهت آبستره کردن تصاویر. در جهان همه چیز رنگی دارد. پس وقتی ما رنگ را از آن ها حذف میکنیم، آن را به چیزی غیر واقعی بدل میکنیم که انتزاع یک واقعیت است. در اکثر مواقع رنگ ها نقش مهمی در سوژه ندارند و تنها به شکلی سطحی آن را دگرگون میکنند. اگر در موقعیتی قرار بگیرید که رنگ ها را در نمای خود سطحی و بی اهمیت بدانید، میتوانید با حذف آن ها به نمای نابتری برسید که دیگر بیننده را گیج نمیکنند و او میتواند یکسره چیزی را ببیند که شما میخواستید. نه آنکه در دیدن رنگ ها متوقف شود. خلاء رنگ ها در عکس سیاه و سفید توسط تخیل بیننده پر میشود و دو طرفه شدن ارتباط هنر و بیننده موفقیت بزرگی است. این عکس ها میتوانند بسیار جالب تر باشند. امتحان کنید. نسخه ای سیاه و سفید از عکس های خود تهیه کنید و آن ها را با نمونه های رنگی مقایسه کنید. می بینید که بعضی مواقع نمونه سیاه و سفید بسیار گیراتر است. استفاده از زاویه های غیر معمول، باعث میشود که عکس حالت طبیعی نداشته باشد. ولی در کار آبستره میتواند فاکتور مهمی باشد. در این حالت شما کاری کرده اید که بیننده تصویر را از طریق عادت همیشگی خود نبیند و آن را با دیدی جدی تر تماشا کند. در این حالت نمای شما تا حدی از دنیای معمول جدا میشود و این نوعی انتزاع است. از پرسپکتیوهای خاص استفاده کنید. بعضی قسمت ها را به طور اغراق آمیز بزرگ و کوچک کنید. طوری که هیچ وقت در طبیعت دیده نمیشوند. و از این طریق بر آن ها تاکید کنید. به دنبال برداشت های خاص بگردید. دیدن چیزهایی که دیده نمیشوند، چیزها را جور دیگری ببینید و مفاهیم جدیدی خلق کنید. (برگرفته از کتاب آقای نادر خرمی)
با این تفسیر، اغراق در رنگ، واید یا تله بودن بیش از حد، فکوس بیش از حد در سوژه ها، استفاده از ساتریشن (وی واید یا رنگ) بسیار غلیظ، استفاده از کنتراست بالا، تصاویر سیاه یا ضد نور، حرکت دوربین در حین عکاسی، زاویه های غیر معمول و و ... و هر گونه استفاده غیر معمول از تجهیزات عکاسی، گونه ای انتزاعی به عکس ها خواهد بخشید.