اصول وارن بافت برای کسب ثروت
سرمایه گذاری به روش وارن بافت "برای کسب دستاوردهای خارق العاده لازم نیست کارهای خارق العاده بکنی."
در مقام سرمایه گذار، لازم نیست برای ثروتمند شدن بکوشی تا یک شبه ثروتمند شوی. وارن تمام تلاشش را صرف بازدهی معادل 20 درصد در سال می کند نه 200 درصد. اگر 100000 دلار را به مدت 20 سال و با بهره 20 درصد سرمایه گذاری کنی به ثروتی معادل 3.8 میلیون دلار می رسی و اگر سی سال صبر کنی به 23.7 میلیون دلار می رسی. برد تو در جریان و ادامه یافتن بازی است. وقتی عده زیادی در دنیا دنبال بازده 100 درصد می گردند اشتباهات زیادی در مورد بنیه اقتصادی بلند مدت کسب و کار مورد نظر می شود که کسب 20 درصد بازده سالانه را به نسبت آسان می کند.
سهام را باید اجزای کوچک کسب و کار دانست "
گاهی وقت ها افراد به هنگام سرمایه گذاری در کسب و کار فراموش می کنند که عملاً در ان صاحب مختصر علاقه ای می شوند. وارن خرید سهام را تملک بر بخش مختصری از آن کسب و کار می داند. به این ترتیب می تواند قضاوت کند رقمی که برای تملک آن کسب و کار می دهد زیاد است یا نه. او قیمت هر سهم را در کل سهام زمین مانده ضرب می کند و بعد از خودش می پرسد اگر قرار بود کل آن کسب و کار را بخرد معامله خوب بود یا بد. اگر قیمت خریدن کل سهام گران باشد پس خریدن حتی یک سهم آن نیز گران است. همین توجه باعث می شود در دام دیوانگی های سوداگرانه نغلتیم، که در دوران بازار خریداران احتمال غلتیدن در این دام زیاد است زیرا به ندرت سهام در دانه های وال استریت و دیگر اوراق بهادار باب روز را به قیمتی می فروشند که خرید کل سهام به آن قیمت معقول باشد.
منظورم از تصمیم جمعی نگاه کردن به آیینه است
وارن کسی نیست که برای نظریه هایش دنبال گرفتن تاییدیه از دیگران باشد، زیرا خیلی از نظرات او مغایر طرز فکر عوام الناس است. اگر می خواهی در دنیای سرمایه گذاری صاحب سرمایه های کلان شوی باید یاد بگیری آزاد و مستقل فکر کنی، برای اینکه بتوانی ازاد و مستقل فکر کنی نباید از استقلال و اتکای به خود در رنج باشی.
پیشینه وارن، در روی پای خود ایستادن، طولانی است و به زمانی می رسد که حرفه سرمایه گذاری را آغاز کرد. او ترجیح داد، به جای زندگی در شهر نیویورک، در اومها زندگی کند زیرا نفوذ وال استریت در اومها کمتر از نیویورک بود. او زمانی سهام برکشایر را خرید که کسی خواهان آن نبود؛ زمانی سهام واشینگتن پست را خرید که کسی خواهان آن نبود؛ زمانی سهامدار جنرال فودز شد که کسی خریدار آن نبود، زمانی سهام گایکو را خرید که خریداری نداشت؛ اوراق قرضه ی اداره برق دولتی واشینگتن را زمانی خرید که هیچ کس خریدار آن نبود و زمانی اوراق قرضه بنجل را خرید که خریدار نداشت. او هنوز بعضی از این سهام را حفظ کرده، عده ای را پس از چند سال فروخته، اما از هر یک سود برده و ثروت اندوخته. اگر استقلال رأی نداشت و منتظر تایید یکی از اهالی وال استریت می ماند از قافله عقب مانده و صاحب این ثروت نمی شد
اگر نتوانم از بازار پنج تریلیاردی پول در آورم خوش خیالی است که خیال کنم میتوانم چند هزار کیلومتر آن طرف تر هنر نمایی کنم و پول در آورم"
نکته ی غریب این نقل قول آن است که ده سال بعد وارن برای نشان دادن عرضه ی خود به آن سوی اقیانوس رفت.او در سال 2003 کمابیش 500 میلیون دلار از سهام نفت چین (پترو چاینا) را خرید.نود درصد سهام این شرکت متعلق به دولت چین است، که به تعبیر مزاح آمیز وارن معنای این سرمایه گذاری این است که "شرکت نفت چین را با هم اداره میکنیم".شرکت نفت چین از نظر سود آوری در بین همه ی شرکت های نفتی دنیا چهارم است،به اندازه ی شرکت اکسان نفت خام تولید می کند.وارن سهام آن را به یک سوم بهای سهام شرکت های نفتی غربی خرید.تعجب نکنید ارزش آن سهام از هنگام خرید تاکنون 400 درصد افزایش یافته.و اگر این هنر نمایی نیست پس چیست.
باید در کسب و کاری سرمایه گذاری کنی که حتا آدم ابله نیز بتواند آن را اداره کند،زیرا روزی زمام آن را آدمی ابله به دست خواهد گرفت
کسب و کارهایی که مشمول این نظر هستند دو دسته اند:آن هایی که زیر ساخت و بنیه ی محکم دارند و آن ها که ضعیفند(زیر ساخت اقتصادی آن ها ضعیف است).مردم ترجیح می دهند در کسب و کارهایی سهم داشته باشند که بنیه ی آن ها محکم و در برابر آسیب مقاوم باشند.شرکت هایی که وارن در آن ها سرمایه گذاری کرده،مثل کوکاکولا،بودوایزر،وال-مارت،ریگلیز،هرشی،و اچ اند آربلاک ضد بلاهت اند.خیال انسان آسوده است که اگردراین شرکت ها ابله مدیر عامل شود باز هم سود به قوت خود باقی است.اما اگر نگران باشیم که مبادا روزی آدمی ابله مدیر عامل آن شرکت شود،پس شاید شرکت چندان توان مند نیست و به همین دلیل شاید صلاح این باشد که در چنین جایی سرمایه گذاری نکنیم.
