KH ، در واقع به سختی کربنات، سختی موقت یا خاصیت بافری آب میگویند. KH میزان یون های بی کربنات و کربنات را مشخص میکند. این یونها خاصیت بافری ایجاد کرده و مانع کاهش سریع و شدید PH میشوند. هر درجه از KH معادل 17.9mg/I(ppm) کلسیم کربنات است.
یکی از اشتباهات رایج این است که KH را بخشی از GH نامیده و میگویند KH نمیتواند فراتر از GH رود. در حالیکه هیچ وابستگی بین این دو پارامتر وجود ندارد. در بعضی از مناطق میزان سدیم کربنات یا پتاسیم کربنات در آب بیش از کلسیم و منیزیم است و این یعنی KH بیش از GH میتواند باشد.
مقدار کم KH :
در آکواریم هنگامی که KH مقدار کمی داشته باشد (2-3 درجه) تنفس گیاه و ماهیان و یا دی اکسید کربن تزریقی باعث افت شدید PH شده و باعث سوراخ شدن برگ ها در کوتاه مدت و مرگ ماهی ها میگردد. به این حادثه شوک PH نامیده و به خاطر نبود خاصیت بافری آب یعنی KH است.
KH توسط باکتری های nitrifying مصرف میشود در نتیجه هر چند وقت یکبار نیازمند سیفون و یا افزودن کلسیم کربنات هست.
راههای افزایش KH :
ابتدا باید بدانید که KH در طول زمان کاهش پیدا میکند.
- سدیم بی کربنات (جوش شیرین) یکی از راه های افزایش KH است.
- پتاسیم بی کربنات یکی دیگر از راهای افزایش KH بوده ولی کمی پیدا کردن آن سخت است.
- پتاسیم کربنات نیز مکمل خوبی برای افزایش کربنات بوده و از طرفی به خاطر پتاسیم برای گیاهان آکواریمی کود حساب میگردد.
- کلسیم کربنات نیز باعث افزایش توام KH و GH میشود.
کاهش KH :قانون تجربی: به ازای 2 قاشق چای خوری کلسیم کربنات در 50 گالن 1 درجه GH و KH افزایش پیدا میکند.
با ازای 1 قاشق چای خوری بی کربنات سدیم (جوش شیرین) در 50 گالن نیز 1 درجه KH افزایش پیدا میکند(اما GH افزایش پیدا نمیکند)
جوشاندن آب
افزایش هوادهی سطح آب با حباب زیاد
استفاده از مواد شیمیایی مثل de-ionized ها.
نویسنده : DarKfish
به انجمن امروزی خوش آمدید لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید
