میگو
میگوها حیواناتی هستند از راسته " آرتروپودا " زیر راسته " کروستاسه آ " طبقه " مالاکوستراکا " خانواده " دکاپودا " و زیر خانواده " پلوسیه ماتا " . این موجودات جالب که در حقیقت رفتگران و نظافتچی های دنیای زیر آب هستند ، کف رودخانه ها ، آبگیرها و دریاها را بعنوان قلمرو خود برگزیده اند و به انجام وظیفه خود در جهان هستی مشغولند . از میان انواع و گونه های متعدد و مختلف میگوها که اکثر آنها بومی آبهای شور و دریا هستند ، تعدادی از آنها چه از آب شیرین ، چه از آب شور و یا دریا توانسته اند راه خود را به دنیای آکواریوم باز کنند و جای خویش را به دست آورند و همانطور که در میان غذاهای دریای از ماهیها جانمانده اند در آکواریومها هم با آنها همسایه شوند .
آناتومی :
این آبزی سخت پوست جالب دارای بدنی شگفت انگیز است ، بطوریکه از اجزای زنجیر مانند سختی بنام سومیت تشکیل شده که دو به دو به یکدیگر و یا توسط مفصلی نرم و انعطاف پذیر به دیگر اندام متصل شده اند . آنها دارای دو سری آرواره و تعداد زیادی اندام ضمیمه که نقش کمک کردن به آرواره ها را برای غذا خوردن ایفا می کنند در جلوی دهانشان هستند . اندام میگوها با یکجفت بازوی چنگ مانند آغاز می شود . در پشت بازوان دارای 4 جفت پا برای راه رفتن و بعد از آن 5 جفت پای کوچک که بعضی میگوها برای شنا کردن از آنها استفاده می کنند و بعضی دیگر نیز مانند شاه میگوها ( کری فیش یا لابستر) با استفاده از دم و این پاهای کوچک یا پلیوپودها فقط رو به عقب شنا می کنند .
آنها همچنین از این پاها برای تغییر جهت خود و هدایت آب به آبشش و غذا به دهان و ماده ها برای نگهداشتن تخمها در زیر شکم خود نیز استفاده میکنند . دو جفت شاخک جلوی دهان میگوها در زمان لاروی نقش اندام شنا و تغذیه لاروها و در میگوهای بزرگسال نقش سنسورهای ردیابی را دارند که به آنها در یافتن غذا و مسیر کمک میرسانند . یک جفت شاخک کوچکتر دارای کیسه حاوی مایعی است که در حقیقت کار گوش میانی در انسانها را انجام میدهد و یک جفت شاخک بزرگ که بسیار حساس هستند به آنها کمک میکنند حتی در تاریک ترین محلها به سرعت و بدون هیچ مشکلی حرکت کنند . همچنین بر روی شاخکها اندام و سلولهای چشایی هستند و از آن گذشته با سلولهای حساسی که بر روی آن شاخکها قرار دارند کوچکترین حرکت آب را تشخیص می دهند . در واقع این شاخکها مانند رادارهایی همه کاره هستند که از مزه غذا گرفته تا حرکت آب و موانع موجود بر سر راه آنها را شناسایی می کنند و می توان گفت مهم ترین و حیاتی ترین بخش بدن میگوها را تشکیل می دهد که بدون آن قادر به زندگی نیستند . بدن میگوها از پوشش سختی از جنس کیتین و کربنات کلسیم برای محکمتر شدن این پوشش پوشیده شده که مقدار کربنات کلسیم در زره خرچنگها بیشتر و در نتیجه پوست آنها محکم تر است . بدن میگوها از دو لایه پوشش شاخی پوشیده شده که لایه بیرونی محکمتر و وظیفه محافظت از لایه نرمتر درونی را که روی هم اسکلت میگو را تشکیل میدهند بر عهده دارد و ماهیچه ها نیز بوسیله پی هایی به این اسکلت متصل شده اند تا بدین وسیله بتواند حرکت کند .
پوست اندازی :
میگوها دارای رشد سریعی هستند از اینرو پس از مدتی پوستشان برای آنها کوچک شده و دیگر نمی توانند رشد کنند . ولی لایه پوست نرم داخلی بطور دایم رشد می کند . در این زمان غدد واقع در پایه چشمی هورمونی ترشح می کنند که برای چند روز اشتهایشان را فرو می نشاند تا حجم بدن کم شده و لایه پوست داخلی جای بیشتری برای رشد داشته باشد و همچنین لایه پوست خارجی را ضعیف کند . سپس خود را از قسمت انتهای پوست خارج می کنند . گاهی به هنگام پوست اندازی یعضی اندام در پوست گیر میکنند و کنده می شوند . ولی خوشبختانه میگوها این توانایی را دارند که اندام غیر حیاتی از دست رفته ، مانند پاها را بازسازی کنند . پس از اینکه وست قدیمی را انداختند پوست جدید نرم و پر چین و چروک است و آنها بخاطر انرژی زیادی که صرف بیرون آمدن از پوست کهنه می کنند سنگین و کم تحرک هستند . در این هنگام است که اندام از دست رفته را جایگزین می کنند و پوست جدید باز شده تا جای بیشتری برای رشد در اختیار میگو قرار دهد . پوست جدید و نرم از جنس کیتین بسته به گونه میگوها از چند ساعت تا چند هفته زمان نیاز دارد تا کلسیم کافی را از آب برای سخت شدن جذب کند و در طول این مدت آنها از طرف همسایگان شکارچی کاملاُ آسیب پذیرند . در این مدت میگو استرس زیادی را تحمل میکند و کیفیت آب باید دایماُ تحت کنترل باشد . بیشتر میگوها پوست قدیمی خود را می خورند تا کربنات کلسیم آن را جذب کنند . ولی اگر بیش از یک روز پوست را نخورند ، باید پوستهای قدیمی را از مخزن خارج کرده تا اگر اندامی در آنها به جا مانده داخل آب آکواریوم نگندد و باعث آلودگی آب نشود .
تولید مثل :
تولید میگو بسته به عملکرد می تواند سخت و یا آسان باشد . تشخیص جنسیت میگوها ، خرچنگها و لابسترها بسیار ساده است . میگوهای نر بین پاهای بزرگ که برای راه رفتن استفاده میشود ، بین قسمت ششم تا هشتم بدن لوله ی اسپرمی دارند در حالی که ماده ها در زیر شکم پهنشان فضاب ابزی برای نگهداری تخمها دارند . میگوهای نر و ماده به آسانی جفتگیری می کنند و برای این کار چندان سختگیر نیستند و نیازی نیست که دقت زیادی در مورد شرایط شیمیایی آب به خرج داد . پس از جفت گیری ماده تعداد بسیار زیادی تخم میگذارد . اما از اینجاست که سختی کار آغاز میشود . بدلیل دشواری فراهم کردن غذای مناسب و کنترل کیفیت آب تنها تعداد کمی از چند صد هزار تخم مراحل لاروی را میگذرانند و به بزرگسالی میرسند . در مرحله لاروی و زمانی که لاروها به حرکت در آمدند باید یک برنامه غذایی کاملاُ مغذی و کامل برای آنها ترتیب داد که شامل روتیفرها ، پلانگتونها و فیتو پلانکتونها باشد . پس شرایط آب از این مرحله به بعد اهمیت زیادی دارد و رفته رفته همراه با رشد باید غذاهای مناسب با آنها را برایشان فراهم کرد .
محیط زیست :
میگوها از محیط های متفاوتی می آیند ولی از لحاظ نیاز محیطی شبیه یکدیگرند و برای آنها در آکواریوم باید محلهای زیادی برای مخفی شدن در نظر گرفت که با خیال راحت در زمان پوست اندازی بتوانند خود را از دید شکارچیان مخفی کنند و از استرس بدور باشند تا سلامتشان تضمین گردد . یکی از مهمترین نیازهای میگوها گیاهکاری متراکم در محلهایی از آکواریوم است تا با مخفی شدن در میان گیاهان احساس امنیت کنند و همچنین بتوانند غذای خود را در محلی امن یافته و بخورند .
مسئله مهم دیگر در مورد محیط زندگی میگوها کیفیت آب است . با توجه با اینکه میگوهای بزرگتر زمان غذا خوردن اتلاف بیشتری میکنند . برای آنها باید دقت بیشتری کرد که این مسئله در زمان پوست اندازی اهمیت ویژه ای پیدا میکند و ممکن نیست مگر با استفاده از یک فیلتر خوب که در عین قوی بودن جریان شدیدی به آب ندهد .
گرچه میگوها دامنه وسیعی از سختی و اسیدیته را تحمل می کنند ولی بهترین حالت برای آنها آب نیمه سخت و رد حدود خنثی است . سختی آب = 12 – 20 پ هاش = 6.5 – 7.5
منبع :
اطلس ماهیان آکواریوم آب شیرین
گردآوری و تالیف : مهدی اعظمی
تایپ و اسکن : mahdi3000
به انجمن امروزی خوش آمدید لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید
