⭕️✅⭕️ ماهیگیری بگیر و رها کن
♥صفحه اول
هر ماهیگیر ورزشی در هر قسمت از کشور باید روزی به رها سازی ماهی مبادرت کند. قوانین حداقل سایز صید ماهی برای بسیاری از ماهیگیران ایجاب میکند که صیدهای کوچکتر از اندازه مجاز را آزاد نمایند. رودخانه ها، دریاچه ها، و سدها اماکنی هستند که رهاسازی ماهیان صید شده از اهمیت بخصوصی برخوردار است. محبوبیت روز افزون ماهیگیری تفریحی به تعداد ماهیگیران افزوده و از تعداد ماهیها کاسته است.
در بعضی نواحی فقط صید به صورت "بگیر و رهاکن" مجاز است. افزایش ماهیگیری تفریحی به صید غیر دریایی محدود نشده است. صید تفریحی دریایی نیز بر موجودی بسیاری از گونه های ماهیان تاثیر بسزایی داشته است.
یکی از راهکارهای اولیه برای حفاظت از ماهیانی که نسلشان در خطر است استفاده و ترویج روش "بگیر و رهاکن" است.
روش "بگیر و رهاکن" چه داوطلبانه باشد و یا با اجبار قانونی، برای بقا و حفظ ماهیها باید به صورت مناسب انجام گیرد. این نوشته که برگه ای از حقیقت است به ماهیگیران در رها سازی بهینه ماهیها کمک خواهد کرد با این امید که درصد زیادی از ماهیان رها شده زنده بمانند.
⭕️ چرا ماهیان صید شده با قلاب می میرند؟
ماهیانی که به قلاب افتاده و رهاسازی می شوند به دلایل زیادی ممکن است بمیرند، اما دو دلیل ابتدایی برای این امر عبارتند از : استرس، وزخم و جراحت استرس از مبارزه ماهی با ماهیگیر بعد از به قلاب افتادن ناشی می شود. از لحاظ درون شناختی موجودات، تقلای فیزیکی باعث کمبود اکسیژن در بافتها میشود، که این امر ماهیچه ها را به فعالیت غیر آیروبیک (بدون اکسیژن) وادار میکند. این پروسه باعث انباشت اسد لاکتیک در بافتهای ماهیچه ها میشود، و سپس این اسید لاکتیک به داخل خون منتشر میگردد. [ورود اسید به خون یعنی تغییر pH خون.] حتی تغییرات جزیی در pH خون به معنی اختلالات عمده در پروسه های متابولیک میگردد، که در نهایت ماهی را میکشد. اگر ماهی به سرعت رها گردد، pH خونش سریعا به حالت طبیعی بر میگردد و ماهی زنده میماند.
بعد از یک مبارزه طولانی، بعضی ماهیها در هنگام رهاسازی زنده و سر حال به نظر میرسند اما ممکن است عدم توازن مواد شیمیایی خون بعد از سه روز نیز به مرگشان منجر شود. در بیشتر موارد به منظور جلوگیری از اینگونه کشتار نباید ماهی را به مدت زیاد به چالش کشاند، مگر اینکه هدف نگه داشتن ماهی باشد.
دلیل اولیه دیگر برای مرگ ماهیان صید و رها شده زخمهایی است که از قلاب بر میدارند. جراحات حاصل از قلاب میتوانند از زخمهای جزیی تا زخمهای کشنده طبقه بندی شوند. مقدار صدمه وارد آمده به محل ایجاد زخم بستگی دارد. بیشترین تعداد مرگ و میر ماهیها در آنهایی است که از ناحیه دستگاه تنفسی یا قسمت داخلی دهان [نزدیک به مری] زخمی شده باشند. و کمترین احتمال مرگ و میر در ماهیانی است که از ناحیه لب، آرواره، یا گونه ها زخم شده باشند. قلابهای دارای طعمه بیشتر از طعمه های مصنوعی و گول زنکها به زخم در ناحیه آبشش و مری منتج میشوند
بنا به دلایل بسیار مبرهن، قلابهای سه شاخه زخمهای عمیقتر و خطرناکتر بوجود آورده و در نتیجه بیشتر سبب مرگ ماهی میگردند. قلابهای بدون خار هرچند در آوردن قلاب را ساده میکند ولی لزوما مرگ و میر را کاهش نمیدهند بخصوص زمانی که طعمه بر روی قلاب استفاده شده باشد زیرا ماهی قلاب را همراه طعمه می بلعد به همین دلیل روش زدن طعمه در ماهیگیری بگیر ورها کن به گونه ایست تا وقتی ماهی طعمه را می بلعد قلاب فقط به لبش گیر کند.
به انجمن امروزی خوش آمدید لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید
پاسخ با نقل قول
